ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ

Κάποια πράγματα στο ποδόσφαιρο σε κάνουν και ντρέπεσαι, ενώ κάποια άλλα να φουσκώνεις από υπερηφάνεια.
Δεν έχουν να κάνουν με το σκορ ή τη νίκη της ομάδας, αλλά με το πως κατακτήθηκε.
Πόσο μπορεί να υπερηφανεύεται κάποιος όταν κατά βάθος γνωρίζει πως πανηγυρίζει για κάτι που δεν του ανήκει;

Το πολύ ή το λίγο δεν έχει σημασία.
Μετράει το πως....
Θα μου πείτε σήμερα εμείς.....χθες αυτοί......αύριο οι άλλοι.
Αυτό όμως δεν αλλάζει τα συναισθήματα μας, όσο και να θέλουμε να τα κρύψουμε.
Το να κερδίζεις έτσι μπορεί να σου δίνει το δικαίωμα να πανηγυρίσεις μια νίκη εκείνη τη στιγμή, σε κάνει όμως να σκύβεις το κεφάλι στη συνέχεια για την "επιτυχία" σου.
Αλήθεια πόσο ωραία μπορεί να αισθάνονται οι φίλαθλοι της ομάδας από την Χίο, όταν είδαν τον ποδοσφαιριστή τους, να αστοχεί εσκεμμένα, σε πέναλτι που δεν δικαιούνταν να κερδίσουν;
Μπορεί ο κάθε πρόεδρος της αντιπάλου ομάδας να ενισχύει την γραφικότητα του μ' αυτά που λέει και κάνει, αλλά δεν αλλάζει  αυτό που είδαν τα μάτια του καθενός από εμάς.
Και αυτό είναι η αλήθεια για το τι έχει συμβεί στο γήπεδο και το τι δικαιούμαστε να κερδίσουμε.
Μπορεί να πανηγυρίζουμε αλλά όχι να υπερηφανευόμαστε.
Και εδώ είναι το λάθος των παραγόντων.
Μπορεί ο κάθε πρόεδρος να διαθέτει τις άκρες και τις γνωριμίες του.
Κάθε φίλαθλος όμως θέλει να αισθάνεται υπερήφανος για την ομάδα του.
Και πόσο μάλιστα όταν αυτή εκπροσωπεί το χωριό ή την πόλη του.
Κάτι τέτοια συμβαίνουν και οι παράγοντες αναρωτιούνται γιατί αδειάζουν τα γήπεδα.
Κάτι τέτοια συμβαίνουν και ο κόσμος γυρίζει την πλάτη του στο ποδόσφαιρο.
Οι φίλαθλοι θέλουν να απολαμβάνουν αυτό που βλέπουν και όχι να απολογούνται.
Η ουσία είναι πως κάποιοι μας διώχνουν από τα γήπεδα, όσο ψηλά και να διατηρούν την ομάδα.
Το μόνο που ζητάμε είναι να μας δώσουν πίσω τις Κυριακές μας.